Utwór

Posłuchajcie ludzie smutnej opowieści,
Co ja wam zaśpiewam, w głowie się nie mieści.

Co ja wam opowiem to jest smutne bardzo,
Niechaj wasze serca biedakiem nie wzgardzą.

Dnia pierwszego września, roku pamiętnego,
Wróg napadł na Polskę z kraju niemieckiego.

Najgorzej się zawziął na naszą Warszawę.
Warszawo kochana, tyś jest miasto krwawe.

Kiedyś byłaś piękna, bogata, wspaniała,
Dzisiaj tylko kupa gruzów pozostała.

Szpitale zburzone, domy popalone,
Gdzie się mają podziać ludzie poranione?

Lecą bomby, lecą, od wieczora do dnia,
Nie ma kropli wody do gaszenia ognia.

Kościoły zburzone, domy popalone,
Gdzie się mają podziać dzieci wygłodzone?

Gdy biedna Warszawa w gruzach pozostała,
To biedna Warszawa poddać się musiała.

I tak się broniła całe trzy tygodnie!
Jeszcze Pan Bóg skarze szkopów za ich zbrodnie!

Co ja wam tu śpiewam, w głowie się nie mieści,
teraz będzie koniec mojej opowieści.

Posłuchajcie ludzie, z nami łaska Boża,
odbudujem Polskę od gór, aż do morza.